Άρθρο του Θύμιου Λυμπερόπουλου, προέδρου της ΠΟΕΙΑΤΑ
Η πρόταση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ταξί για συσπείρωση όλων των συνδικαλιστικών οργάνων, όλων των επαγγελμάτων , σε κοινό αγώνα δεν είναι πυροτέχνημα. Είναι προϊόν ώριμης σκέψης και απόδειξη ευθύνης απέναντι σε μας, τα παιδιά μας, στην κοινωνία.
Οι αποσπασματικές αντιδράσεις, οι περιχαρακωμένοι -από πολιτικά κόμματα- δήθεν αγώνες, δυστυχώς για την κοινωνία και τη χώρα μας δεν έφεραν ούτε πρόκειται να φέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εδώ και τρία χρόνια είμαστε απλοί παρατηρητές μιας καταστροφής που διαπράττεται έξυπνα, μεθοδευμένα, στοχευμένα και με συνέπεια… Έχουν καταναλωθεί τόνοι μελάνι και πολύ χαρτί με γνώμες και απόψεις ειδικών και μη, για το ποιος ευθύνεται, πως θα σωθούμε, πόσα θα πληρώσουμε, πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση, μέχρι πότε φτάνουν τα λεφτά των κρατικών ταμείων για μισθούς και συντάξεις. Αναγκαστήκαμε, 10.000.000 Έλληνες , θέλοντας και μη, να γίνουμε οικονομικοί αναλυτές. Ξεχάσαμε όμως τα βασικά. Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, υπάρχουν βασικές ανθρώπινες αξίες οι οποίες ευτελίζονται και τελικά χάνονται. Τι μπορείς να πεις σε έναν ασθενή που πρέπει να πάρει τα φάρμακά του για να ζήσει και όμως η πολιτεία του τα στερεί ή τον αναγκάζει να τα πληρώσει γνωρίζοντας ότι δεν έχει χρήματα αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο του τα πήρε μέσα σε τρία χρόνια.
Εδώ η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δολοφονείται. Ξανά και ξανά … χωρίς να πληρώνει ποτέ ο ένοχος. Αυτή τη χώρα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Αυτό το μέλλον δημιουργούμε; Θα αισθανθεί κανείς μας ενοχές για την αδράνειά του; Η χώρα που γέννησε την δημοκρατία είναι σήμερα έρμαιο των δανειστών και της μηδαμινότητας των ανθρώπων που απαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα. Δεν ελπίζω ότι αυτοί έχουν την επιθυμία ή την ικανότητα να δώσουν λύσεις. Θα μπορούσαν να περιορίσουν την κρατική σπατάλη και τα οφέλη των ΄΄μεγαλοκαρχαριών΄΄ που χρόνια τώρα κάνουν χρυσές δουλειές με το κράτος. Για παράδειγμα μια σωστή και δίκαιη φορολόγηση στον τομέα των καυσίμων θα απέδιδε πολύ περισσότερα χρήματα από τα 3,5 δις που θα εισπράξει η κυβέρνηση με την μείωση από μισθωτούς και από συνταξιούχους. Δεν τόλμησαν όμως. Προτίμησαν για μια ακόμη φορά να κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχουν οι νέες μειώσεις στην ζωή των Ελλήνων πολιτών. Κανείς από αυτούς που αποτελούν μέρος του πολιτικού κόσμου δεν βρέθηκε έστω και περιστασιακά στο πλευρό της κοινωνίας. Όλοι τους είναι στην αντίπερα όχθη.
Είναι τόσο ισχυροί οι δεσμοί των νταβαντζήδων με την κρατική εξουσία που μόνο μια κοινωνική επανάσταση μπορεί να τους σπάσει. Η δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων ‘’η σχέση εργολάβων και κυβέρνησης είναι εφιαλτική’’ μόνο συμπτωματική δεν είναι. Η δύναμη του κόσμου, των απλών ανθρώπων, είναι η μοναδική πηγή ενέργειας και ζωής γι αυτόν τον τόπο. Στα δικά τους χέρια, στα δικά μας χέρια, βρίσκεται η λύση και η σωτηρία της χώρας μας. Όσο όμως παραμένουμε αδρανείς, όσο αφήνουμε το πρόβλημα να διογκώνεται, τόσο λιγοστεύουν και οι πιθανότητες να τα καταφέρουμε. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται την πιστολιά του αφέτη για να ξεκινήσει την κούρσα της αντεπίθεσης. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να παλέψει, να αγωνιστεί και να νικήσει. Αυτός ο αγώνας είναι χωρίς επιστροφή και σίγουρα δεν διεξάγεται από τον καναπέ του σπιτιού μας. Σε αυτόν τον αγώνα η κοινωνία έχει ανάγκη από πραγματικούς συνδικαλιστές. Όσοι , είτε από συμφέρον, είτε από ανικανότητα, παραμένουν απαθείς θεατές στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται μπροστά στα μάτια μας, καλό θα είναι να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους. Η αδράνειά τους δεν βοηθά κανέναν. Η εποχή μας τους ξεπέρασε. Η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει. Καιρός είναι να αλλάξουν κι αυτοί… Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΑΦΕΤΗ….